21 juni 2014,
midzomerfundag in Apeldoorn en ik ga die dag helpen.
Met zo'n 4 andere fotografen ga ik foto'smaken op een dag voor kinderen met een moeilijke thuissituatie (lees: ze groeien op in een gezin waar een ernstige ziekte voorkomt of voorkwam). Best spannend, want van te voren wist ik niet goed wat ik mocht verwachten. Ja, tegen de 300 kinderen in de leeftijd van 6 tot 16 jaar en 150 vrijwilligers.
Tegen half 8 in de ochtend sta ik volledig bepakt klaar in Apeldoorn op de kazerne. Eerst aanmelden, kanariegeel shirt aan, naambadge erop. Dan om 8 uur een briefing voor alle vrijwilligers, daarna is er nog wat tijd over om het terrein wat te verkennen. Vanaf 9 uur komen de kinderen binnendruppelen, veelal vergezeld met hun ouders en/of broertjes en zusjes. Wat een verscheidenheid aan kinderen, sommigen heel ingetogen en terughoudend, anderen enorm uitbundig en uitgelaten.
Rond tienen is het tijd om afscheid te nemen en wordt er begonnen met de groepsindelingen. Dick en ik nemen de oudere kinderen voor onze rekening. Carla en Rob de jongere kinderen en Maarten is vliegende keep. Dat betekent dus dat ik om half 11 met de bus mee ga naar het klimbos. Nee, ik ben niet de boom in gegaan, maar vanaf de grond kon ik ook prachtige plaatjes maken. Mooi om te zien hoe de kinderen zichzelf overtroffen. Terwijl de één alle parcours probeerde af te leggen, was het voor de ander al een hele overwinning om een klein deel te doen vanwege hoogtevrees.
Na de lunch ben ik met de groep weer mee teruggegaan naar de kazerne, waar ze de stormbaan op mochten. Onder begeleiding van 2 sportinstructeurs van de marechaussee werd het volledige parcours afgelegd. Eerst een rondje met uitleg, daarna een ronde op de klok met een extra 'handicap'. De tweede ronde moesten ze een paal van 10 meter meedragen en die mocht dus niet op de grond.
Dit alles moest natuurlijk wel vastgelegd worden en moest ik dus net zo hard mee lopen. En reken maar dat ook ik plat op de grond moest, want anders lukte het niet om mooie foto's te krijgen van het kruipen onder de netten.
Rond vijven begon de afsluiting op het centrale plein, de ouders waren inmiddels alweer gearriveerd. Een toespraak en een heuse parade van de kinderen. Glunderende gezichten!
En dan is het ECHT afgelopen en mogen de kinderen weer lekker naar huis.
Zoekend naar een klein plekje om mijn vermoeide voeten te ontlasten wordt mij gevraagd te helpen met uitdelen. Flesjes water en cupcakes voor onderweg, met het fototoestel nog om mijn nek.
Terwijl ik daar zo bezig ben vraagt één van de kinderen (15 jaar is ze) aan mij of ik er de volgende keer weer bij ben, het zal dan haar laatste zijn. SLIK! Ja, dat doet je dan wel wat. Een teken dat je voor in ieder geval 1 kind echt iets betekend hebt.
En ja, ik zal proberen er de volgende keer weer bij te zijn. Het heeft mij meer voldoening gegeven dan ik verwacht had.
